Ένας γάμος και μια φιλία πολλών χρόνων !!!

 

Την Κυριακή που  μας πέρασε, με αφορμή τον γάμο μιας φίλης και παλιάς μου συμμαθήτριας βρεθήκαμε στην Λεπτοκαρυά Λιτοχώρου ( ένα παραθαλλάσιο μέρος κοντά στην Κατερίνη ).
Είναι περίπου μιάμιση ώρα από Τρίκαλα ( αν δεν συναντήσεις βέβαια κίνηση στα Τέμπη που ειδικά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες γίνεται χαμός τα Σαββατοκύριακα διότι είναι ο πιο κοντινός προορισμός για μπάνιο ).

  Παρότι είχα ξεκινήσει τις ετοιμασίες από την προηγούμενη μέρα ( κάνοντας ένα διάλλειμα για να πάμε στο πάρκο του Άη Γιώργη, ένα καταπληκτικό μέρος, σύντομα θα κάνω μια σχετική ανάρτηση )  μέχρι και λίγο πριν ξεκινήσουμε έτρεχα στην κυριολεξία γιατί μπορεί να τα έχεις προγραμματίσει όλα στο μυαλό σου αλλά όλο και κάτι πρέπει να γίνει την τελευταία στιγμή ή  μπορεί να σου ξεφύγει.

  Η αλήθεια είναι ότι ανυπομονούσα να έρθει η μέρα του γάμου πρώτον γιατί ήτανε μια ευκαιρία για εξόρμηση και δεύτερον γιατί θα βρισκόμουν με καλούς φίλους που είχα καιρό να δώ και μου έλειψαν… Με κάποιους από αυτούς ξεκινήσαμε μαζί από τον παιδικό σταθμό ( πολλά χρόνια πριν… )

   Φίλους που ενώ πλέον δεν βλέπω συχνά όταν βρισκόμαστε είναι σαν μην πέρασε μια μέρα, όπως τότε στα μαθητικά τα χρόνια. Φίλους που αισθάνεσαι το ίδιο άνετα όπως παλιά χωρίς αμήχανες στιγμές που νιώθεις ωραία και ταξιδεύεις χρόνια πίσω… τότε που όλα ήταν πιο απλά… Και το ωραιότερο όλων είναι ότι σ’αυτή την παρέα πλέον έχουν προστεθεί και άλλα άτομα. Αρχικά σύζυγοι και τα τελευταία χρόνια έχουν προστεθεί και παιδάκια τα οποία αρχίζουν σιγά σιγά να αυξάνονται και χαίρομαι τόσο γι’αυτό! 

Δεν κατάφερα να τραβήξω όσες φωτογραφίες ήθελα διότι ο Τζώρτζης ήταν ξύπνιος από τις 7:30 το πρωί και κοιμήθηκε ( εκτός από ένα εικοσάλεπτο στο αυτοκίνητο ) στις 17 το απόγευμα και αυτό για σαράντα πέντε λεπτά. Αυτό το παιδί δεν είναι του ύπνου και όπως λέει και η μαμά  μου μέχρι και σε αυτό μου έμοιασε… πρέπει να το πάρω απόφαση J

  Ήταν όλα εξαιρετικά… φάγαμε, ήπιαμε και χορέψαμε μας δημιουργήθηκαν αναμνήσεις που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μας αλλά και στην φωτογραφική μηχανή. Το παιδάκι μας το ευχαριστήθηκε τόσο… αυτό το γαλήνιο γλυκό χαμογελάκι που είχε στο προσωπάκι του την ώρα που επιστρέφαμε (το βραδάκι ) ενώ κοιμότανε αξίζε τα πάντα!

  Και κάτι άλλο που μου έμεινε από αυτή την ημέρα είναι η στιγμή που επιστρέφαμε ακούγοντας την αγαπημένη μας μουσική ( δική μου και του  hubby ) δυνατά ( όσο γίνεται με παιδί στο αυτοκίνητο ενώ κοιμάται ), κάτι που στο παρελθόν κάναμε πολύ συχνά!!! Μια στιγμή… η δική μου στιγμή!!! Με την διαφορά ότι σ’αυτή τη στιγμή είχε προστεθεί και κάτι ανεκτίμητο… το παιδί μου!

 Νίκο και Ιφιγένεια… να ζήσετε!!! Να σας συντροφεύουν πάντα όμορφες γεμάτες αναμνήσεις στιγμές!!!